Αυθυποβολή - O προθάλαμος του φανατισμού
«Αντίπαλοι και φίλοι» αναμένουν τη μετά Πουλιανού εποχή. Οι πρώτοι, όπως έχει εκφραστεί κι από ανώνυμους Έλληνες blogger(s)… «γιατί τόσο τους κόβει». Από τους δεύτερους πάλι (τους «φίλους»), πολλοί θα προσπαθήσουν να «το παίξουν» υπερπουλιανικοί, μπας και πουλήσουν κάνα βιβλίο ή/και τίποτα «φούμαρα» για να προωθηθούν οι μύχιες και προφανώς αβάσιμες ιδεοληψίες τους (που σε αυτή την περίπτωση δεν θα διαφέρουν και πολύ από τους πρώτους - τους «αντίπαλους»). Το μόνο ασφαλές κριτήριο περί του αντιθέτου, είναι το απλό ερώτημα: Τί έκανε κατά τη διάρκεια της ζωής του ο καθένας εκ των (όψιμων ή μη) τιμητών του Πουλιανού; Προκαταβάλλεται η πιθανότερη απάντηση: Από το τίποτα ή το σχεδόν τίποτα έως το κατιτίς (που ουσιαστικά σημαίνει πάντως... φτου και πάλι απ’ την αρχή). Εξαίρεση βέβαια αποτελούν οι αταλάντευτοι υπέρμαχοι του έργου της ΑΕΕ (όπως π.χ. υπήρξαν οι «δεξιοί» Άννα Συνοδινού, Κωστής Στεφανόπουλος ή οι «αριστεροί» Νίκος Κούνδουρος, Κώστας Σταυρόπουλος κ.ά.). Ως παρακαταθήκη λοιπόν δεν υπάρχει άλλη ευχή από την υπεράσπιση της πανανθρώπινης αλήθειας (με απόλυτη δηλ. τεκμηρίωση κάθε επιχειρήματος).
Διατελώντας σε αυθυποβολή, που είναι το ίδιο με το να είναι κάποιος πεπεισμένος πάνω σε διάφορα ζητήματα από άλλους, (χωρίς όμως καθόλου αποδείξεις), οδηγείται σε φανατικές πράξεις, σαν κι αυτές που γινόμαστε μάρτυρες όχι μόνο από την μελέτη της ιστορίας, αλλά επίσης και κατά τις ημέρες που ζούμε, όπως είναι ο θρησκευτικός φανατισμός (τις τελευταίες χιλιετίες), ο ρατσισμός (τους τελευταίους αιώνες) και ο εθνικισμός ή / και οπαδικός κομματισμός (τις τελευταίες 10ετίες). Από την ώρα που πολύ συχνά οιαδήποτε επιχειρηματολογία μπορεί να υποστηριχθεί από ατελείς αποδείξεις, υπάρχουν λίγα περιθώρια υπεράσπισης της γνώσης. Αυτό εξάλλου οφείλεται επίσης στην έλλειψη αναφοράς στις πηγές, μια και οι βιβλιογραφικές αναφορές εξίσου συχνά βασίζονται σε αυτό που κάποιος (πτυχιούχος ή μη) μελετητής έχει παραθέσει (και όχι δηλ. στις ίδιες τις πηγές).
Ως ένα υποθετικό, αλλά ταυτόχρονα πολύ απλουστευτικό
επίσης παράδειγμα
μπορεί να
αναφερθεί (εφόσον κάτι
ανάλογο
προαποφασιστεί σε υπερθρησκευτικό, υπερεθνικό και υπερκομματικό επίπεδο),
πως π.χ. ο σημαντικότερος
ευεργέτης της
ανθρωπότητας
υπήρξε ο Μέγας
Αλέξανδρος ο
Μακεδών, ο γιος
του Φιλίππου.
Μια παρόμοια
πάντως άποψη,
προκειμένου να
ξεφύγει από μια
φανατική και
συνεπώς
γραφική
προσέγγιση αυτογελοιοποίησης (ειδικά για μας τους Έλληνες),
θα πρέπει να
είναι
βασισμένη όχι μονάχα στην
τεκμηρίωση, αλλά
επίσης πάνω σε
ένα διάλογο
χωρίς φόβο και
πάθος. Η αναγνώριση ενός ανάλογου συμπεράσματος πρέπει αρχικά να προωθηθεί μέσα από τις εργασίες
διεθνών
επιστημονικών συνεδρίων, δημοσιεύσεων κλπ, ενώ στη
συνέχεια να διαπιστωθεί κατά πόσο υπάρχει μια ευρύτερη αποδοχή από το κοινό, αν όχι εκ μέρους όλων, τουλάχιστον των περισσότερων λαών. Διαφορετικά,
ας περιμένουμε
ξανά το κατρακύλισμα
του σισύφειου
βράχου, που συχνά
(ακόμα κι άθελα)
διολισθαίνει κατά
κει που
περιμένουν οι
αντίπαλοι (ή / και οι εχθροί) τόσο της
αλήθειας, όσο και της
γνώσης.
By Dr Nickos A. Poulianos / Anthropological Association of Greece (April 2016 - The last two paragraphs were sent during same year as a poster presentation to the EAA Congress of Croatia)
"Opponents and friends" are waiting for the post Poulianos era. The first ones, as expressed by anonymous Greek bloggers (s) ... "because they are incapable of thinking clear". As regards the latter (the "friends"), many will try to show them of as Poulianos supporters (funs), in a try to sell some books and / or promote some "smoggy" personal obsessions (which in this case will not differ much from the first ones - the "opponents"). The only safe criterion may regard a simple question: What each of the late prize winners did during Poulianos life? An advanced answer may most probably be: Nothing or almost nothing to something very little (that in essence means ... a start over and over again from the beginning). Exceptions obviously are made by the unwavering advocates of the AAG deed (such as the "rightists" Anna Synodinou, Kostis Stephanopoulos or the "leftists" Nickos Koundouros, Kostas Stavropoulos and others). Therefore, as a consignment, the only wish may be the defense of the panhuman (universal) truth (i.e. by the absolute documentation of every argument).
Being auto suggested, that is the same to be convinced by others, on various matters without however any ground, leads to fanatic actions, such as we all witness not only by studying history, but also during our current times, such as religious fanaticism (since the past millennia), racism (during past centuries) nationalism and or factionalism (followers of parties, for the past decades). Once very often any argumentation may be backed up by incomplete documentation, there is little room of defending the truth. This is also due to the lack of reference to the sources, since equally often bibliographical references are based on what another scholar had have put in (rather to the sources themselves).
As a hypothetical but also very simplistic example could be referred (if so decided in an ultra-religious, transnational and over-parties level), that Alexander the Great from Macedonia, the son of Philip was the outstanding benefactor of mankind. A similar however point of view, in order to escape the fanatical and therefore self-ridicule picturesque approach (especially for us Greeks), should be based not only on documentation, but also on a widely expanded dialogue without fear and passion. The recognition of such a conclusion must initially be promoted during the works of international scientific congresses, publications etc, while subsequently to be found whether there is a broader acceptance by the public on behalf if not all, at least the majority of peoples. Otherwise, let's bide again the slump of Sisyphus rock, which is often sliding in there where the opponents (or even enemies) of truth and knowledge are waiting for.