(Αύγουστος
2019) Πουλιανός
ή Φαλμεράγιερ;
Ορισμένοι (πολύ άστοχα) ισχυρίζονται πως αφού ο καθηγητής Φαλμεράγιερ έχει πεθάνει δεν μπορεί και να υπερασπιστεί τις όποιες απόψεις του. Μα το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς επίσης για τον Αριστοτέλη ή τον Ηρόδοτο. Αντίθετα όμως σ’ ανάλογες περιπτώσεις δεν κρίνονται τα πρόσωπα, αλλά οι γνώμες που κατά καιρούς έχουν διατυπώσει (κατά πόσο δηλ. αυτές έχουν κάποια επιστημονική βάση ή όχι). Όσον αφορά το ερώτημα του τίτλου, εδώ δεν χωράνε συναισθηματισμοί, διότι είτε έτσι, είτε αλλιώς (ανεξαρτήτως της τύχης ή της του Δία «βουλήσεως») είναι προφανές ότι θ’ ανακύψουν παραπέρα τοποθετήσεις.
Όχι άσχετα με τα παραπάνω είναι κι ο λόγος που επανερχόμαστε όσον αφορά την προστασία του κρανίου του Αρχανθρώπου των Πετραλώνων από περαιτέρω καταστροφές. Το γεγονός αυτό τίθεται επί τάπητος επειδή άνευ πλήρους διασφαλίσεως, κινδυνεύει να μην μείνει τίποτα για τους ερευνητές που ούτως ή άλλως προβλέπεται να το μελετούν και στο μέλλον. Προκειμένου όμως να υπάρχει αυτή η δυνατότητα, τ’ απολίθωμα πρέπει ν’ απομακρυνθεί από το ΑΠΘ και να μεταφερθεί σε μια απόσταση ~300 μ. πιο πέρα και δη στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης μια κι αυτό διαθέτει τα μέσα πολύ πιο αποτελεσματικής φύλαξης.
Καθηγητές του ΑΠΘ μπορεί να πούνε ότι το εύρημα βρίσκεται από το 1960 στα χέρια τους και για μελέτες. Όμως αυτές δεν πρόκειται να σταματήσουν ποτέ και το σημαντικότερο είναι πρώτα να διασφαλιστεί η ακεραιότητα του απολιθώματος κι έπειτα η δυνατότητα των παραπέρα ερυενών . Προφανώς σ’ ένα μελλοντικό συμβούλιο εξέτασης αιτήσεων μελετών του κρανίου θα ήταν ευχής έργο να συμμετέχουν επίσης και καθηγητές του ΑΠΘ, οπότε θα μπορεί να κρατείται ημερολόγιο (μελετών), να γίνονται φωτογραφίσεις, βιντεοσκοπήσεις κλπ.