Τα
χάλια και οι
αυθαιρεσίες
στο επικίνδυνο
πια Σπήλαιο
Πετραλώνων
Χαλκιδικής ΜΕΡΟΣ Γ΄(Χρονοτοπία
17-8-2016)
Γράμμα
φίλου-αναγνώστη
της στήλης: «Κυριακή
22 Μαΐου 2016 προς
μεσημέρι. Η
βόλτα μου στα
Πετράλωνα
Χαλκιδικής. Γράφει ο
Γιώργος Λεκάκης
Ήταν προγραμματισμένη
η βόλτα μας στο
σπήλαιο τον
Πετραλώνων.
Ξεκινήσαμε από
Θεσσαλονίκη
φθάνοντας στην
πρώτη
πινακίδα, όπου
στρίψαμε προς
Πετράλωνα, διαπιστώσαμε
ότι θα
μπορούσε να
είναι καλύτερη
η παροχή
οδηγιών, μέσω
πινακίδων,
προς το
σπήλαιο. Φθάνοντας
διαπιστώνουμε
ότι μια μπάρα
με σήμα stop
έκλεινε την
διέλευση προς
το σπήλαιο
(υπήρχε πινακίδα
με ωράριο, όπου
σύμφωνα μ’ αυτό
λειτουργούσε μονόν
καθημερινές,
ενώ αυτό δεν
ισχύει, λόγω
της Κυριακής
ημέρας, που είμασταν
εκεί), δίνοντας
μας δυο
επιλογές: Αυτή
της μετάβασης
εκεί πεζοί,
είτε με το
τραινάκι με το
αντίστοιχο
αντίτιμο (απλή
χαρτί/απόδειξη)!
Έτσι και
κάναμε.
Ανεβήκαμε στο
τραινάκι και
φθάσαμε στον
υπαίθριο χώρο
του σπηλαίου,
όπου και διαπιστώσαμε
ότι η
καφετέρια/αναψυκτήριο
ήταν σε όχι και
όσο καλή κατάσταση,
όπως και όλος ο
χώρος εκεί.
Πληρώσαμε
το εισιτήριό
μας και
περιμέναμε να
μπούμε στην
είσοδο. Η πόρτα
θύμιζε
ορυχείο. Ήταν
σκουριασμένη,
παλιά και
χωρίς κάποια
ιδιαίτερη
ασφάλεια. Εκεί
ήλθε η φύλακας
και μπήκαμε
μια ομάδα 6 ατόμων
μέσα στο
σπήλαιο. Εκεί
μας ενημέρωσε
ότι είναι μια
απλή φύλακας
και όχι
ξεναγός ή
αρχαιολόγος/σπηλαιολόγος.
Ήταν αναδιοργάνωση
σχεδόν σε όλα -
όπως όλοι
αυτοί που δούλευαν
εκεί, από την
αρχή στην
ενημέρωσή μας
για τις ώρες
λειτουργίας,
το τραινάκι
κλπ., κλπ. Μας
ενημέρωσε να
προσέχουμε
γενικά την
διέλευση μας,
για την ασφάλειά
μας.
Μπαίνοντας
σιγά-σιγά μέσα
διαπιστώσαμε
ότι τα πάντα,
από τον
ηλεκτρολογικό
εξοπλισμό, τα
κάγκελα
προστασίας και
γενικά ό,τι
υπήρχε από
ανθρώπινη
κατασκευή ήταν
σε μαύρο χάλι.
Παλαιά
κολλημένα και «μανταρισμένα»
σε βαθμό
επικινδυνότητας.
Η φύλακας-ξεναγός
με τα λίγα που
μας έλεγε, μετά
από πρόθεση
δική μου, μιας
και έχω
ακούσει
εισήγηση του κ.
Άρη Πουλιανού,
μου είπε ότι
μπορώ να
προσθέτω και
να λέω ό,τι
παραπάνω ξέρω
για το κρανίο
και το σπήλαιο
(τονίζω ότι η κοπέλλα
ήταν
ευγενέστατη
και πολύ
πρόθυμη και
εξυπηρετικότατη).
Έτσι, λοιπόν,
μπαίνουμε στο
σπήλαιο.
Προχωρά η ξενάγηση
και
συνεχίζεται
πάντα με
προειδοποίηση
για την
ασφάλειά μας.
Καταγράψαμε και
σίγουρα
καταλήξαμε, ως
απλοί
παρατηρητές,
ότι τα μέτρα
ασφαλείας
είναι ελλιπή
και ο φόβος
ατυχήματος
μεγάλος. Πόσο
μάλλον εάν
μπει
οικογένεια με παιδιά.
Φθάνοντας
στο σημείο που
βρέθηκε το
κρανίο (δεν υπάρχει
ούτε αντίγραφό
του εκεί), απλά
μια πινακίδα μας
ενημέρωσε ότι
εδώ βρέθηκε.
Επίσης η
φύλακας-ξεναγός
όταν ερωτήθηκε
από εμάς για
την φωτιά/ίχνη φωτιάς
που βρέθηκε,
μας ενημέρωσε
ότι μπορεί να προήλθε
και από
κεραυνό, λόγω
του ότι η
είσοδος, που εισήλθε
στο σπήλαιο ο
αρχάνθρωπος,
ήταν από αλλού,
και όχι από την
κεντρική
σημερινή
είσοδο. Απλά
εκεί γέλασα.
Της είπα την
γνώμη μου και
το άφησα έτσι.
Θεωρώ ότι έτσι
απλά της είπαν
να λέει, για
πολλούς και διάφορους
λόγους, που
όλοι ξέρουμε!!!
Βγαίνοντας από
το σπήλαιο
διαπίστωσα ότι
ακόμη και οι
προθήκες που φυλάσσονται
διάφορα
ευρήματα από
ζώα είναι παλαιές
και θολές, τόσο
που δεν
διαβάζεις τι
λένε.
Βγήκαμε
και πήγαμε στο
μουσείο. Χωρίς
να υπάρχει έστω
ένα
ενημερωτικό
φυλλάδιο.
Διαπιστώσαμε
ότι όλα ήταν
αντίγραφα!!!
(Ίσως και να
κάνω λάθος,
ίσως όχι όλα).
Τέλος φύγαμε
όχι με τόσο
καλές
εντυπώσεις!
Θα
ήθελα να
προσθέσω για
την τέλεια
ακουστική του
σπηλαίου, που
μας είχε
αναφέρει
κάποτε, ο κ. Λεκάκης,
σε μάθημά του...
και ως
μουσικός
ενθουσιάσθηκα!
Επίσης... η κοπέλλα
μου είχε
ημικρανίες και
πονοκέφαλο
πριν μπούμε
στο σπήλαιο...
Όταν μπήκαμε
τις πέρασαν
και αισθανόταν
τέλεια... μέσα σε
λίγα
δευτερόλεπτα!!! Αυτά
με όσες
λεπτομέρειες
θυμάμαι. Κώστας
Μολτσίδης,
μουσικός»