Καταδικασμένοι στο φαύλο κύκλο μιας ολοένα και πιο σύνθετα αναπαραγόμενης εθνικής κρίσης (Ιούλιος 2014)

Ήδη σε προηγούμενες αναφορές έχουμε επισημάνει το τεράστιο μερίδιο ευθύνης του «ξένου παράγοντα» για τα δεινά που έχουν κατακέφαλα χτυπήσει την πατρίδα μας. Όμως χαϊδεύοντας αυτιά ουδέποτε σχεδόν προχωρήσαμε σε αυτοκριτική (παρά ίσως μόνο στα ψιλά γράμματα) για το δικό μας φταίξιμο (που βέβαια δεν είναι ορφανό). Είναι σαν να μην είχε ποτέ καμμία ευθύνη η ελληνική πλευρά (π.χ. μαϊμού συντάξεις, λεηλασία των ασφαλιστικών ή συνδικαλιστικών ταμείων και τόσα άλλα). Κατ’ αυτό όμως τον τρόπο ποτέ δεν θα κατορθώσουμε να ορθοποδήσουμε, εάν δηλαδή πρώτα δεν βρούμε σε τι έχουμε φταίξει εμείς οι ίδιοι. Δεν είναι δυνατόν να φταίνε πάντα οι άλλοι και ποτέ εμείς. Μονίμως έτοιμοι για κριτική ή μάταιες αντιδράσεις, αλλά ποτέ προτάσεις θεραπείας και επούλωσης των πληγών, σε σημείο που στο τέλος να μας λυπούνται ακόμα και οι ξένοι. Να θυμηθούμε ότι με προτροπή ή ακόμα και κατ’ απαίτηση των Κινέζων δεν μας έριξαν για πάντα στον Καιάδα όσοι (ο καθένας για το δικό του λόγο) δεν έβλεπαν άλλη λύση; Πότε επιτέλους θα αφυπνιστούμε (έκαστος από το δικό του μετερίζι), ώστε να μη συνεχίσουμε να αυταπατόμαστε πως τάχα η κουτοπονηριά μπορεί είναι η καλύτερη επιλογή; Όπως έχουν έρθει τα πράγματα, η ελληνική κοινωνία έχει απόλυτη ανάγκη ίασης και εξαρτάται κατά πολύ από εμάς πόσος θα είναι ο χρόνος της ανάλογης θεραπείας.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ