Άραγε η περίφημη συγγνώμη σχετίζεται και με τις αρνητικές επιδόσεις
τους ενάντια στην ελληνική και διεθνή Ανθρωπολογία;
Στον παροξυσμό νοηματικών σκαμπανεβασμάτων, άποψη ακόμα και για ανθρωπολογικά ζητήματα έχουν εκφράσει κατά καιρούς διάφοροι πολιτικοί (και όχι μόνον). Μια επιδημία ανθρωπολογούντων έχει εξαπλωθεί τελευταία σε «εκπροσώπους» διάφορων κλάδων, μάλλον επειδή διαθέτουν ελλιπέστατη πανεπιστημιακή κατάρτιση, με αποτέλεσμα να μην τους γεμίζει η δική τους επιστημονική ενασχόληση και να γυρεύουν αποκούμπι αλλού.
Όταν όμως αυτό συμβαίνει σε έναν πολιτικό και δη τ. υπουργό πολιτισμού, τότε η Ανθρωπολογία βρίσκεται σε ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο. Για παράδειγμα παρόλο που ο «χαρισματικός» κ. Βενιζέλος είναι άσχετος γύρω από ανάλογα θέματα, δεν διστάζει να εκφράζει «άποψη» ακόμα και πάνω στις επιστημονικές θεωρίες του Δρα Άρη Ν. Πουλιανού (πρβλ. βιντεοσκοπημένο «χαιρετισμό» του σε ημερίδα το 2005). Είναι τόσο αποτυχημένοι οι πολιτικοί αυτού του είδους που πέρα από άλλα μνημεία (όπως ο περιβάλλον χώρος του Παρθενώνα), κατάφεραν με το γνωστό τους γινάτι να «τινάξουν στον αέρα» κατά τον προηγούμενο χρόνο και το σπήλαιο Πετραλώνων Χαλκιδικής. Σε αυτή τους την «προσπάθεια», συνάμα με κρατικοδίαιτα όργανα, είχαν τη συμπαράσταση ορισμένων ανίερων συμμάχων όπως οι υπάρχοντες – άρχοντες της Τ.Α. (βλ. επίσης πρόσφατο άρθρο στη zougla.gr της 27-4-2012). Ανάμεσα στις βασικότερες βλέψεις παρόμοιων «αρχόντων», τι άλλο; Μα, ως συνήθως, η λαφυραγώγηση ΕΣΠΑ και κρατικού κορβανά. Έτσι «κατόρθωσαν» από κοινού να υποβαθμίσουν με πλήθος καταστροφών μια πλουτοπαραγωγική πηγή της Ελλάδας, καθώς και το μοναδικής έμπνευσης Ανθρωπολογικό Μουσείο της Χαλκιδικής, το οποίο τις τελευταίες δεκαετίες ουδέποτε έτυχε κάποιας κρατικής βοήθειας (λες και βρισκόταν σε άλλη υποδεέστερη χώρα). Αλαζονικότατα οι ίδιοι παράγοντες εξακολουθούν μέχρι και σήμερα να αδιαφορούν για το γεγονός ότι εξ αιτίας τους 12 εργαζόμενοι του σπηλαίου μετατράπηκαν κατά το προηγούμενο δωδεκάμηνο σε ανέργους και το Δημόσιο έχει απολέσει πάνω από 1 εκ. ευρώ. Όλα δε αυτά, στο όνομα κάποιας δήθεν «κρατικοποίησης» ενός χώρου που ούτως ή άλλως ήταν ανέκαθεν κρατικός. Τέτοια «επιτεύγματα» μπορούν να ταυτιστούν μόνο με εντελώς ανίκανων ή/και επίορκων δημόσιων λειτουργών, αποδεικνύοντας περίτρανα ότι αφενός η εξοικονόμηση πόρων και αφετέρου η αντιμετώπιση προβλημάτων είναι για αυτούς άγνωστες λέξεις, ακόμα και σε συνθήκες πομπωδών εξαγγελιών.
Για μας η διαφθορά
τους δεν παρουσιάζει καμμία διαφορά και σαν τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστεί.
Να απορεί λοιπόν κανείς ή να μην απορεί: πότε επιτέλους θα ζητήσουν συγγνώμη
(κατ’ αρχάς) από τους Έλληνες για τις παραπάνω περιπτώσεις, αλλ’ και με ποίες
συγκεκριμένες πράξεις θα προβούν σε αποκατάσταση των αντίστοιχων ζημιών;