Ο Ύμνος της Ικαρίας
(προσωρινά ανεξάρτητης το 1912)
Απ’ το δώμα του Πλάστη σταλμένη,
η θεά η γλυκειά κατεβαίνει,
με ρομφαία στο ένα της χέρι
και στο άλλο αναμμένο δαδί,
τη χαρά και το φως για να φέρει
στο μικρό άλλ’ ανδρείο νησί.
Και τα σίδερα, σκίζει, σκορπάει,
καίει, τα ραίνει, μακρυά τα πετάει,
που από χρόνια ήταν ζωσμένο
το νησάκι τ’ ωραίο σφικτά,
γιατί ήτο το μαύρο δεμένο
στη σκληρή τού βαρβάρου σκλαβιά.
Και κινώντας το κάτασπρο χέρι,
με το πύρινο που ’χε μαχαίρι,
με ολόχρυσα γράφει ψηφία,
στου μαρμάρου την πλάκα βαθειά:
Είσαι αθάνατη, ναι, ω, Ικαρία,
και στεφάνια σου πρέπουν πολλά.